Arts en filosoof Bert Keizer beschrijft in zijn column in Filosofie Magazine (april 2016) de parabel van twee Zen monniken: Han en Min zijn op een regenachtige dag op weg om rijst te kopen. Zij komen langs een enorme modderpoel, waar een vrouw in een prachtige japon angstig naar al die modder staat te kijken. Han pakt haar op en draagt haar door de modder naar de overkant, terwijl Min toekijkt. S’avonds spreekt Min Han aan op deze daad, die volgens hem niet past bij het juiste gedrag van een Zenmonnik. Han antwoordt: ’Min, ik heb die vrouw naar de overkant gedragen en haar daar neergezet, maar jij loopt nog steeds met haar rond te sjouwen.’
Bert refereert met dit verhaal aan leven in het moment. Ik zie het ook als een verhaal over de vraag hoe je je (kern)waarden in praktijk moet brengen. Hoe interpreteer je de afgesproken gedragscode, letterlijk of naar de bedoeling? Hoe willen we leven en werken, hoe passen we onze kernwaarden toe als het gaat om concreet gedrag?
Han was behulpzaam en concentreerde zich daarna weer op zijn eigen taken. Min heeft een oordeel over het gedrag van Han, bespreekt dit niet met hem, hij verzamelt negatieve energie en geeft Han ongevraagd feedback. Een herkenbare situatie op het werk! Laten we leren van de reactie van Han. Hopelijk leert het Min om een volgende keer zijn twijfels met Han te bespreken om er samen uit te komen of zonodig om raad te vragen aan collega’s.
Door Dr. Pauline Voortman
Gerda van der Meij says:
Ik vind dit erg leerzaam en herken mijzelf ook. Wij weten met zijn allen nog niet zo goed hoe elkaar aan te spreken. Alleen is het jammer dat nog niet iedereen doordrongen is van de mogelijkheid om elkaar aan te spreken. Mijn vraag is eigenlijk: hoe krijgen wij/ik dit voor elkaar. Als eenling te beginnen voelt erg eenzaam, maar misschien gaat de sneeuwbal zo wel rollen.