Vorige week hield een uitspraak van de kantonrechter over een klassenfoto de gemoederen flink bezig.
‘Rechtzaak over klassenfoto toont vooral polarisatie’, schreef de NRC in het commentaar van de hoofdredactie op 12 juli 2017. Een school moet boete betalen aan de ouders van kinderen die niet op de klassenfoto stonden, omdat zij met toestemming van de school afwezig waren op de dag dat de foto werd gemaakt. De zaak roept veel verontwaardiging op op sociale media. De afwezigheid had nl. te maken met het islamitische Offerfeest.
Het commentaar ziet het onvermogen om er samen uit te komen als het grootste probleem van deze casus. Dit onvermogen leidde tot deze rechtzaak die weer leidt tot verdere polarisatie, een zorgelijke ontwikkeling voor onze samenleving als geheel. Het lijkt erop, volgens de berichtgevingen, dat de school het boetekleed heeft aangetrokken en moeite heeft gedaan de fout te herstellen. Mij bevreemde het dan ook dat het de school en de ouders niet gelukt is in mediation het geschonden vertrouwen te herstellen. In een opiniestuk in de NRC beklaagt Sywert van Lienden zich over de juridisering van dit soort kwesties. Ik ben het volmondig met hem eens.
Waar zijn we met ons allen mee bezig? Ontbrak toch de goede wil om hier samen uit te komen? Of was de mediator niet vakbekwaam? Schiet de rechter nu door? Wat is hier echt aan de hand? En welke waarden staan in het onderwijs nu eigenlijk centraal? Sywert noemt ze vertrouwen, compassie en gezag. Werd er gehandeld vanuit deze waarden? Ik vraag me ook af of de bedoeling van het onderwijs voldoende als uitgangspunt is genomen bij het behandelen van deze zaak. En of er helder taken en verantwoordelijkheden zijn afgebakend? Het is toch niet de bedoeling dat ouders gaan bepalen wat er op school gebeurt. Wat niet wegneemt dat er niet goed naar hen geluisterd moet worden. Betrokken ouders is goed, maar mondigheid kan ook doorslaan in het eigen gelijk willen halen.
Inmiddels roeren via een actie van het CNV meer schoolleiders zich in de discussie. Is er inderdaad sprake van een maatschappelijke trend van wantrouwen en alles indekken, zoals een schooldirecteur in de NRC van afgelopen zaterdag suggereert? In plaats van aandacht voor het perspectief van de ander en ervoor zorgen dat iedereen zich gehoord voelt? Als oplossing wordt in een ingezonden brief voorgesteld per school een ombudsman te benoemen. Dat klinkt als een goed alternatief voor juridisering. En met training in communicatieve vaardigheden valt ook veel te winnen. Zo bouw je aan vertrouwen. Maar laat voor deze zaak inderdaad hoger beroep nieuw licht op de zaak werpen!