Deze week zag ik in Carre Jesse, de film. We konden meekijken achter de schermen van het campagneteam rond Jesse Klaver. We zagen een reportage, geen documentaire, want de diepgang ontbrak. Wel kregen we een dynamisch beeld te zien van de hektiek van de laatste maanden voor de verkiezingen. In de nabespreking benadrukte Klaver dat hij toegestemd had in het maken van dit programma omdat hij vooral wilde laten zien dat politiek bedrijven een ambacht is. En dat is gelukt. Hij oefent, staat open voor kritiek en is niet bang om fouten te maken. Hij straalt zelfvertrouwen uit, maar stelt zich tegelijk kwetsbaar op. De samenwerking in het campagneteam is goed, het is een film over een succesverhaal.
In het panel na afloop wordt deze positieve sfeer door spindocter Kay van de Linde in twijfel getrokken, de maker heeft volgens hem maar een deel van het verhaal laten zien, dit was pure propaganda. Dit wordt door maker Joey Boink tegengesproken: zo was het. Er wordt opgemerkt dat de geschiedenis leert dat het vooral linkse politici zijn die bereid zijn in de keuken te laten kijken, waarop VVDpoliticus Ton Elias zegt dat veel politici dit ziet als een te groot risico. Reputatieschade ligt op de loer. Er ontspint zich een interessante discussie, spannender dan de film. Mijn conclusie na deze avond: Jesse Klaver en zijn manier van politiek bedrijven komt oprecht en transparant over, mijn vertrouwen heeft hij.